Nederlands-Indië: Tandjong Priok (1947) 2

Rindert Brandsma (links) met majoor Buyze in het zwembad van Tandjong Priok. Zwemmen kon Rindert niet, hij had dat nooit geleerd.
Hij 'zwom' half op zijn zij in het water en trappelde wat met zijn benen en armen. Hij kwam ermee vooruit, dat wel. In zijn boek Herinneringen uit mijn leven schrijft Rindert:

Op de dagen dat ik geen wacht had, ging ik met m'n maats veelvuldig zwemmen. Op een kwartiertje gaans van ons kamp was een schitterend zwembad. Tussen de bassins groeiden palmen en bananebomen. 't Was er verrukkelijk. Van lieverlede ging ik steeds beter zwemmen. Zelfs durfde ik al te duiken. Nog wel niet van de duikplank, maar wel van de kant. Dat kon later nog wel, zo dacht ik.
Op een keer was ik weer in het bassin gedoken en juist toen ik boven kwam om lucht te happen, werd ik door een jonge vaandrig weer onder geduwd. Stevig hield hij me daarbij vast. Hoe ik ook probeerde me aan zijn greep te ontworstelen, het lukte niet. Daardoor raakte ik min of meer in paniek. Mijn hele leven en dat van An en de kinderen trok in sneltreinvaart door mijn gedachten. Alles werd al rood, geel en groen.
Ik werd tot stikkens toe benauwd. Plotseling voelde ik me los gelaten. Snakkend naar lucht kwam ik boven en hapte als een bezetene naar lucht. Veel langer had het niet moeten duren. Langzaam kwam ik wat bij. Toen barstte ik in woede uit tegen die blaag. Daarna zwom ik nooit meer.